"Niegrzech"

W lasach, przy ścieżkach

są czasem widoczne

malutkie kościółki,

samotne i mroczne.

*

Tak stare jak ziemia,

mchem całe obrosłe.

Jak ten, w którym byłem

z dziewczyną na wiosnę.

*

Weszliśmy do srodka.

Poczuła już w sieni

przyjemny chłód murów

i wilgoc kamieni.

*

Podeszła pod witraż

zrzuciła sukienkę.

I mnie przy ołtarzu

chwyciła za rękę.

*

A kładąc się na nim

mruczała dwa słowa.

Co stopią lód cały

i w sercach i w głowach

*

Czas stanął i zawisł

pomiędzy westchnieniem,

a krzyżem nad nami

i naszym sumieniem.

*

Gdy już skończyliśmy

zabawy miłosne.

Z kaplicy wyszliśmy

na słońce i wiosnę.

*

Biegliśmy chichocząc

przez łąki słoneczne.

Jak para szaleńców,

jak dzieci niegrzeczne.

*
Tak chciałem zobaczyc

gdyśmy się kochali.

Grymasy tych świętych

co nas podglądali...

*

Pojawią się tłumy

dewotów przy głosie,

co krzykną, że grzech to,

że spalic na stosie!

*

Że piekło i ogień,

zgrzyt zębów i łkanie,

że szansy nie mamy

na Boga poznanie.

*

Zakładam się wszakże

(zaprzeczy mi klecha...)

że Bóg był tam takż

I że się uśmiechał....

*

Witold Łuczyński

Chyba nie potrzebny jest żaden komentarz....

Napiszę tylko tyle, że własnie taki obraz Boga bardzo do mnie przemawia...

Nie dalekiego dla nas śmiertelników, karzącego za najmniejsze przewinienie i doceniającego tylko tych którzy się udręczają.

Tylko takiego "ludzkiego", patrzącego na nas z przymrużeniem oka, czasem lekko popychającego palcem we właściwym kierunku ...

Wiersz wpadł mi w ręce kilka lat temu, ale nadal gdy go czytam mam gęsią skórkę....

...

Uściski

Asia